کلام خدا و تفکر درآن

✍ با نزول قرآن، راه عذرى بر هیچ كس باقى نمانده است. «قد جاءكم بصائر»

- مردم در انتخاب راه، آزادند. «مَن أبصر ... و مَن عمى»

- آگاه كردن مردم، از شئون ربوبیّت الهى است. «بصائر من ربّكم»

- سود ایمان و زیان كفر مردم، به خودشان برمى گردد نه خدا. «فلنفسه... فعلیها»

- كیفر گروهى از مردم، نشانه باطل بودن تعالیم انبیا نیست، بلكه نشانه ى كوردلى خود آنان است. «و مَن عمى»

- وظیفه ى پیامبر، ابلاغ است نه اجبار. «ما أنا علیكم بحفیظ»
از آیه ى 95 تا اینجا در معرّفى خدا و انتقاد از شرك بود، این آیه به منزله ى نتیجه و خلاصه ى آیات گذشته است.

مشابه این آیه در قرآن زیاد است كه نتیجه ى ایمان وكفر، خوبى وبدى، یا بصیرت وكوردلىِ انسان را متوجّه خود او مى داند. همچون:

* «لها ما كَسَبَت وعلیها ما اكتسبت» (435)

* «مَن عَمِلَ صالحاً فلنفسه ومَن اَساء فَعَلیها» (436)

* «اِن أحسنتُم أحسنتُم لانفُسِكم و اِن أساتُم فلها» (437)

-----

435) بقره، 286.

436) فصّلت، 46.

437) اسراء، 7.